Φθάσαμε πλέον σὲ ἡμέρες ποὺ πολλοὶ ἀδελφοί μας, χάριν τῆς πίστεως στὸν Κύριο, ἑτοιμάζονται νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν ἡσυχία καὶ μακαριότητα. Ἑτοιμάζονται νὰ ξεβολευτοῦν. Ἀρχίζουν νὰ «ἀστατοῦν» κατὰ τὸν ἀπόστολο.
Ἂν ὅμως αὐτοὶ μείνουν σταθεροὶ στὴν ἀπόφασί τους, ἂν δὲν φοβηθοῦν καὶ δὲν ὑποχωρήσουν, ἂν ἀντέξουν μέχρι τέλους, τότε ἑτοιμάζουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὴν καλύτερη προστασία, μπαίνουν στὴ φροντίδα τῆς θείας προνοίας, καὶ στὸ τέλος αὐτοὶ θὰ χαροῦν τὴν μόνη ἀδιατάρακτη γαλήνη· ἂν τώρα χάνουν τὴ στέγη τους, ἑτοιμάζουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὴν καλύτερη διαμονή.
Συχνὰ τώρα ἕνας πιστὸς στοχοποιεῖται, ἀπομονώνεται, παραγκωνίζεται· συχνὰ δοκιμάζεται, λοιδορεῖται, ἀκόμη καὶ καταδικάζεται· ἀλλὰ μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν διωγμὸ λάμπει ἡ γνησιότητα, ἡ εὐσυνειδησία καὶ ἡ συνέπειά του. Τελικὰ αὐτὸς ἀναδεικνύεται καὶ δικαιώνεται· ὄχι ἀπὸ τὸ ἐγκόσμιο κατεστημένο, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀλάνθαστη συνείδησι τοῦ πληρώματος, ἐκείνων ποὺ ἔχουν «τὸ χρῖσμα ἀπὸ τοῦ ἁγίου».
Μπορεῖ κάποιος, κληρικὸς ἢ λαϊκός, ἀπὸ πλευρᾶς διοικήσεως νὰ ἐφησυχάζῃ τώρα ἀποσυρμένος στὸ περιθώριο ἢ νὰ ὑφίσταται δυσμενῆ μεταχείρισι· παρὰ ταῦτα ἀπροσδοκήτως αὐτὸς ἔρχεται στὸ ἐπίκεντρο τῆς πιὸ ἐνεργοῦ παρουσίας, ἀνταποκρίνεται ἄριστα στὴν ἐπικαιρότητα, «πιάνει» τὴν οὐσία τῶν ἐξελίξεων.
Κάποιοι ἄλλοι, ἀντιθέτως, ἐνῷ κατέχουν σήμερα ἐπίζηλες διοικητικὲς θέσεις, παρὰ ταῦτα βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴν καρδιὰ τῶν διαδραματιζομένων. Μὲ τὴ στάσι τους ἐμπρὸς στὰ διαρκῶς ἀναφυόμενα ζητήματα δίνουν ἐξετάσεις καὶ «δικάζονται» ἀπὸ τὸ σιωπηλὸ σῶμα, γιὰ τὴ βουβὴ ἀνοχὴ καὶ συμπορεία τους στὸν κατήφορο ἢ καὶ γιὰ τὴν θετικὴ συνεργία τους στὸ ξεθεμέλιωμα.
Μπορεῖ κάποιος τώρα νὰ διακινδυνεύῃ, ἀλλὰ ἔτσι νὰ ἐξασφαλίζῃ τὴν καλύτερη μελλοντικὴ δικαίωσι κατὰ τὴν διαβεβαίωσι τοῦ μόνου Κριτοῦ τῶν βροτῶν· «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται».