ΕΝΟΧΟΣ…
«ἡμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν»
Πάτρα, 10 . 10 . 2022
Σήμερα ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη μοῦ ἀπένειμε τὴν ὕψιστη τιμή, τὸ ἀνώτατο ὀφφίκιο, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ σὲ ἕνα ἱερέα: μὲ καταδίκασε σὲ 8 μῆνες φυλάκιση μὲ ἀναστολὴ ἐπειδὴ τέλεσα τὴ Θ. Λειτουργία τὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, στὶς 25 Μαρτίου 2020, δηλαδὴ ἐπειδὴ ἐπιτέλεσα τὸ ἱερατικὸ καὶ ἐφημεριακό μου καθῆκον καὶ προσπάθησα νὰ εἶμαι στοιχειωδῶς συνεπὴς ἀπέναντι στὴ συνείδησή μου, στοὺς ἐνορῖτες μου, στὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση καὶ στὸ Θεό.
Κατὰ τὸν Ἀπ. Παῦλο σὲ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς «ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν», δηλαδὴ ἔχει «χαρισθεῖ», εἶναι χάρισμα, δῶρο, ὄχι μόνο νὰ πιστεύουμε σὲ Αὐτὸν ἀλλὰ καὶ νὰ ὑποφέρουμε γι᾽ Αὐτόν. Ὄχι πὼς μιὰ τέτοια καταδίκη ἀπὸ Μονομελὲς εἶναι κάτι τόσο σοβαρὸ ἀλλὰ ἔστω εἶναι μιὰ μικρή, ἐλάχιστη ὄχληση, ποὺ ταράζει γιὰ λίγο τὰ νερὰ τῆς κοινωνικῆς βόλεψής μας, τῆς κοινωνικῆς μας καταξίωσης χάριν τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ…
Συνεπῶς, δόξα τῷ Θεῷ γιὰ τὴν τιμὴ τῆς καταδίκης!
Ταυτόχρονα ὅμως ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη μὲ τὴν ἀπόφασή της κατέστησε τὴν Ἑλληνικὴ Δημοκρατία ὡς τὴ δεύτερη Πολιτεία στὴν Εὐρώπη κατὰ τοὺς τελευταίους 17 αἰῶνες, μετὰ τὴν Ἀλβανία τοῦ Ἐνβὲρ Χότζα, ὅπου ἡ τέλεση καὶ μόνο τῆς Θ. Λειτουργίας στὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ συνιστᾶ ποινικὸ ἀδίκημα καὶ ὁ ἱερέας ποὺ τολμᾶ νὰ λειτουργήσει -ἀνεξαρτήτως ἀριθμοῦ πιστῶν- πρέπει νὰ φυλακιστεῖ. Οὔτε οἱ Σουλτᾶνοι δὲν εἶχαν ἐνεργήσει κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο…
Ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση καὶ ὅσοι μὲ ὅποιο τρόπο συνευδόκησαν στὴ σχετικὴ διάταξη (ΚΥΑ μὲ ἀρ. 2867/Ὑ1/16.3. 20) πρέπει νὰ αἰσθάνονται ὑπερήφανοι γιὰ τὸ κατόρθωμά τους… Τοὺς ἀφιερώνω τὴν παροῦσα δικαστικὴ ἀπόφαση!
Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτὴ δὲν τροποποιεῖ οὐδὲ στὸ ἐλάχιστο τὶς ἀπόψεις καὶ τὴ στάση μου ἐπὶ τοῦ ζητήματος καὶ ἀσφαλῶς θὰ καταπέσει στὰ ἀνώτερα ἑλληνικὰ καὶ εὐρωπαϊκὰ Δικαστήρια.
Ὡς Ὀρθόδοξος πιστὸς δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀνεχθῶ τὴν ἀπαγόρευση τελέσεως Θ. λειτουργίας ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία,
Ὡς Ὀρθόδοξος κληρικὸς ἤμουν ὑποχρεωμένος, χάριτι καὶ ἐλέει Θεοῦ, νὰ λειτουργήσω ὑπακούοντας στὴν Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ προστάζει: «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν», τὴ στιγμή, μάλιστα, ποὺ δὲν ὑπῆρχε κανονικὸ ἐπιτίμιο ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπό μου ἢ τὴ Σύνοδο (ἀργία ἢ καθαίρεση).
Τέλος, ὡς Ἕλληνας πολίτης ἤμουν καὶ εἶμαι ὑποχρεωμένος στὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων καὶ ἁρμοδιοτήτων μου νὰ προασπίζομαι τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα καὶ ὄχι μόνο νὰ μὴν ἐπιτρέπω σὲ κανένα τὴν κατάλυσή του ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ τὴν ἀνέχομαι.
Ἡ ἀπαγόρευση τέλεσης Θ. Λειτουργίας ἀποτελεῖ κατάλυση τῶν θεμελιωδῶν ἄρθρων 3 (σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας) καὶ 13 (θρησκευτικὴ ἐλευθερία) τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος καθὼς καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (ἄρθρο 9 τοῦ Πρόσθετου Πρωτοκόλλου) ποὺ προστατεύει τὸ δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς λατρείας. Ὡς Ἕλληνας πολίτης εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ ἀγωνιστῶ ὥστε νὰ ἀποκατασταθεῖ ὁ σεβασμός.
Ὀφείλω εὐχαριστίες στοὺς δικηγόρους μου τὸν κ. Γεώργιο Ἰατροῦ καὶ τὸν κ. Ἰωάννη Χατζηαντωνίου, διότι μὲ ἀδιάσειστη νομικὴ ἐπιχειρηματολογία κονιορτοποίησαν τὸ κατηγορητήριο καὶ ἀπέδειξαν ὅτι οἱ ΚΥΑ ποὺ ἀπαγόρευσαν τὴν Θ. Λειτουργία δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐφαρμοστοῦν ἀπὸ Ὀρθοδόξους κληρικούς.
Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου ἀπευθύνω στὸν ἀξιότιμο κ. Κων. Πουλᾶ, Καθηγητῆ τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν (Τμῆμα Φαρμακευτικῆς). Μὲ τὸν κ. Πουλᾶ δὲν γνωριζόμαστε πρίν, ἀλλὰ μόλις τοῦ εἶπα τὴν ὑπόθεση προθυμοποιήθηκε νὰ ἔρθει. Μὲ τὴν ἐπιστημονικὰ τεκμηριωμένη του κατάθεση κατέδειξε ὅτι ἀπὸ τὴν τέλεση τῆς Θ. Λειτουργίας καὶ τὴ Θ. Κοινωνία τῶν πιστῶν οὔτε προέκυψε οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ προκύψει ὁ παραμικρὸς κίνδυνος γιὰ τὴ δημόσια ὑγεία.
Ἰδιαίτερη ἀναφορὰ ὀφείλω στὴν παρουσία ὡς μάρτυρα ὑπερασπίσεως τοῦ πολυσεβάστου πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης. Ἀποτελεῖ ξεχωριστὴ τιμὴ γιὰ τὸ πρόσωπο μου ὅτι ἕνας τέτοιου ἐπιπέδου ἐκκλησιαστικὸς ἄνδρας καὶ μεγάλος Θεολόγος ποὺ τυγχάνει πανορθοδόξου σεβασμοῦ καὶ ἀναγνωρίσεως ὑπεβλήθη στὸν κόπο νὰ ἔρθει ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη νὰ μὲ ὑπερασπιστεῖ ὡς μάρτυρας. Τὸν εὐχαριστῶ καὶ πάλι γιὰ τὸν κόπο στὸν ὁποῖο ὑπεβλήθη ἀλλὰ καὶ γενικότερα γιὰ τὴ συνεπῆ ἁγιοπατερικὴ θεολογική του προσφορὰ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ συνέπεια μὲ τὴν ὁποία διακονεῖ τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία εἶναι ἀξιομίμητη ἀπὸ ὅλους μας.
Εὐχαριστῶ πολὺ καὶ τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ βρέθηκαν σήμερα στὸ Δικαστήριο (ἀκόμα καὶ ἀπὸ Κόρινθο, Βόλο, Ἰωάννινα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα) γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴ συμπαράστασή τους στὸ πρόσωπό μου, ἀλλὰ καί τους δεκάδες ἀπὸ ὁλόκληρη τὴ χώρα ἢ μᾶλλον ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο (ἐπισκόπους, ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ πιστούς), ποὺ μοῦ συμπαραστάθηκαν.
Τέλος, ὀφείλω νὰ ἐκφράσω τίς εὐχαριστίες μου καὶ στὸν μοναδικὸ κατήγορό μου δημοσιογράφο Κ. Φλαμῆ, χρησιμοποιώντας τὰ λόγια τοῦ Λυσία: «Οὐ πολλοῦ δέω χάριν ἔχειν, ὦ βουλή, τῷ κατηγόρῳ, ὅτι μοὶ παρεσκεύασε τόν ἀγῶνα τουτονί». Ὅμως αὐτὸ ποὺ γιὰ ἐμένα ὡς ἱερέα εἶναι ὑπέρτατη τιμὴ δὲν ξέρω πὼς μπορεῖ νὰ ἀξιολογηθεῖ γιὰ ἕνα δημοσιογράφο… Αὐτὸ εἶναι ὅμως πρόβλημα τοῦ δημοσιογράφου καὶ τῆς ἑλληνικῆς δημοσιογραφίας…
π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος
ΥΓ: Στὶς ἀπὸ 15.9.2020 ἀρχικὲς ἐξηγήσεις μου στὸν Εἰσαγγελέα Πλημμελειο-δικῶν Πατρῶν εἶχα σημειώσει: «Κατὰ τὸν Ἀπ. Παῦλο στοὺς Χριστιανοὺς ‟ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν”. Ἄν αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τοὺς ἁπλοὺς πιστούς, πόσο μᾶλλον ἐφαρμόζεται σὲ ἐμᾶς τοὺς κληρικοὺς ποὺ ἔχουμε τιμηθεῖ μὲ τὴν ἱερωσύνη! Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα, ἐπιτρέψτε μου ἐν ἀπολύτῳ εἰλικρινείᾳ νὰ Σᾶς πῶ ὅτι ἀποτελεῖ μεγάλη τιμὴ γιὰ ἕνα ἱερέα νὰ τοῦ ἀσκηθεῖ δίωξη ἐπειδή, παρὰ τίς ἀτέλειες καὶ ἀδυναμίες του, ἀγωνίζεται νὰ εἶναι συνεπὴς στὴν ἱερατική του διακονία, στὴν «ἱερὰ παρακαταθήκη» ποὺ ἔλαβε κατὰ τὴν ὥρα τῆς χειροτονίας του. Ἀσφαλῶς, μέγιστη τιμὴ θὰ ἀποτελέσει ἡ τυχὸν καταδίκη γιὰ τὸν ἴδιο λόγο. Αὐτὸ ὅμως ποὺ γιὰ τὸν ἱερέα ἀποτελεῖ τιμὴ καὶ δόξα θὰ ἀποτελέσει εὐθεῖα πρόκληση στὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τῶν πιστῶν καὶ ὄνειδος γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Δημοκρατία ποὺ θέλει νὰ διεκδικεῖ θέση στὶς σύγχρονες Πολιτεῖες ποὺ σέβονται τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς λατρείας στοὺς πολῖτες τους!».