Ἡ πατρίδα εἶναι κάτι πολύ μεγαλύτερο ἀπό ἐμᾶς

Ἡ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ τοῦ ἀ­πο­καλυπτικοῦ ρεπορτὰζ μὲ τὶς συγκλονιστικὲς ἐξομολογήσεις τοῦ Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας Νί­κου Ἀναστασιάδη γιὰ τὶς ἀπόψεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη περὶ τὸ Κυπριακὸ καὶ τὶς ἀ­φόρητες πιέσεις ποὺ τοῦ ἄ­σκησε νὰ διακοπεῖ τὸ πρόγραμμα γεωτρήσεων τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας χάριν τῆς ἑλ­ληνοτουρκικῆς προσέγγισης, μὲ βρῆκε στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς ἁγίας Σοφίας στὴν Θεσσαλονίκη.

Στὸν ἱστορικὸ αὐτὸν ναὸ ὅπου τελέστηκε ἀνήμερα τῆς ἐθνικῆς μας ἑορτῆς ἡ δοξολογία παρουσίᾳ τοῦ Σεβασμι­ωτάτου Μητροπολίτου Ἀνθίμου καὶ τῶν τοπικῶν ἀρ­χῶν τῆς πόλεως. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν περίπου μυστηριακή, καθὼς ἡ χορωδία τῶν ψαλ­τῶν τοῦ ναοῦ (ὁ ὁποῖος εἶναι βυζαντινὸς τοῦ 7ου αἰ­ώ­να μὲ σπάνια ψηφιδωτά, καί, γιὰ ἕνα φεγγάρι, εἶχε μετατραπεῖ σὲ τζαμὶ ἀπὸ τοὺς Τούρ­κους) ἀπέδωσε μὲ μοναδικὸ τρόπο τὸν ἐθνικὸ ὕμνο. Μπρο­στὰ στὴν ὡραία Πύλη.

Ὅσην ὥρα ἐτελεῖτο ἡ δο­ξολογία, ἔφταναν συνε­χῶς στὸ κινητό μου μηνύματα ἐκ­πλήξεως καὶ ἀπορίας ἀπὸ φίλους ἀπὸ ὅλη τὴν χώρα γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν ἀποκαλύψεων ποὺ κάναμε γιὰ τὶς ἀπόψεις Μητσοτάκη, σύμ­φωνα μὲ τὶς ὁ­ποῖες μάλιστα ἐκτὸς ἀπὸ τὶς γεωτρήσεις ποὺ «πρέπει» νὰ σταματήσουν ὁ Πρωθυπουργὸς φέρεται ὅτι τάχθηκε ὑπὲρ τῆς κατασκευῆς ἀγωγοῦ φυσικοῦ ἀ­ερίου πρὸς τὴν Τουρκία ποὺ θὰ παρακάμπτει τὴν Κύ­προ μας… ὡστόσο, ἦ­ταν τόσο δυνατὴ ἡ στιγμὴ τοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου ὥστε τὸ μυαλό μου πέταξε, χάθηκε ἀπὸ τὰ τρέχοντα.

Τὸ μόνο ποὺ σκεφτόμουν ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἦ­ταν πῶς θὰ ἦταν τὸ κλῖμα στὴν ἁγία Λαύρα ὅταν ὁ λαὸς καὶ κλῆ­ρος κήρυτταν τὴν ἐπανάσταση γιὰ τὴν ἀ­πελευθέρωση τὴν εὐλογημένη ὥρα. Θὰ ἔμπαινε μιὰ ἀχτίδα φωτὸς ἀπὸ τὸν τροῦλλο γιὰ νὰ φθάσει στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας στὸ τέμ­πλο σὰν καὶ αὐτὴ ποὺ ἔβλεπα τώρα μπροστά μου;

Σκεφτόμουν ἐπίσης, βού­ι­ζαν στὰ αὐτιά μου, ὅσα μοῦ εἶπε τὴν προηγούμενη βραδιὰ ὁ καθηγητής μου στὸ παν­επιστήμιο Στέλιος Περράκης, κουμπάρος τοῦ ἀείμνηστου Κρανιδιώτη, ὅτι ἡ Κύπρος εἶναι μία ἀπὸ τὶς δύο κοιτίδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν περιοχὴ τῆς Μεσογείου καὶ θὰ πρέπει νὰ τὴν προστατεύουμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ. «Χάσαμε τὴν Ἰωνία, μᾶς ἔ­μεινε ἡ Κύπρος». Σκεφτόμουν ἐπίσης μία φράση ποὺ εἶχε πεῖ σὲ συνάντησή μας στὸ Παγκράτι ὁ καλὸς φίλος Κώστας Γεωργίου, ὅταν συζητούσαμε γιὰ τὴν ἀντίσταση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στὴν Κατοχή: ὅτι ὁ κόσμος πῆρε τὰ ὅπλα καὶ ἀνέβηκε στὸ βουνὸ κατὰ τῶν κατακτη­τῶν, γιατὶ θεώρησε ὅτι «ἡ πατρίδα εἶ­ναι κάτι πολὺ μεγαλύτερο ἀ­πὸ ἐμᾶς, ἀκόμη κι ἂν ἔχουμε παράπονα ἀ­πὸ αὐτήν».

Σκεφτόμουν ἐπίσης ὅτι ἡ Θεσσαλονίκη τοῦ Ἄνθιμου, ποὺ τόσο λοιδωρήθηκε στὸ παρελθὸν ὡς πόλη σκοταδισμοῦ, ἦταν μία πόλη μὲ ταυτότητα. Δὲν ξέρω ποῦ πῆγε τὰ τελευταῖα χρόνια αὐτὴ ἡ ταυτότητα καὶ μὲ τί ἀντικαταστάθηκε. Τὸ ἀφηρημένο δὲν εἶναι ταυτότητα, πάντως. Τὸ εὐτύχημα ἦταν ὅτι ὁ δήμαρχος τῆς πόλης Κωνσταν­τῖνος Ζέρβας φο­ρώντας γρα­βάτα μὲ ἑλληνικὲς σημαῖες, ὁ περιφερειάρχης Ἀπόστολος Τζιτζικώστας, ὁ ὑφυπουργὸς Σταῦρος Καλαφάτης καὶ ὁ ἐκ­πρόσωπος τοῦ προέδρου τοῦ κοινοβουλίου Κώστας Γκιουλέκας μαζὶ μὲ τὸν πολιτικὸ μαθουσάλα Σωτήρη Κούβελα, ἔδειξαν νὰ ἀπολαμβάνουν αὐτὴν τὴν σπάνια στιγμὴ τοῦ ἐθνικοῦ ὕ­μνου a cappella.

Ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν ὀ­λιγόλογη παρέμβαση τοῦ Ἄν­θιμου, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι «ὡς χώρα πρέπει νὰ διεκδικοῦμε ὅ,τι μᾶς ἀνήκει». Συζήτησα γιὰ λίγο μὲ τὸν προχωρημένης ἡλικίας Μητροπολίτη παρουσίᾳ τοῦ πατέρα Παλαιολόγου, καὶ τῆς πρεσβυτέρας του, ἀν­ταλ­λάξαμε καὶ εὐχὲς καθὼς γνωριζόμαστε ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς ποι­μαντορίας του στὴν Θράκη καὶ ἔφυγα ἀμέσως γιὰ τὸν χῶ­ρο τῆς μαθητικῆς παρέλασης στὸν Λευκὸ Πύργο. Ὅπου καὶ ἐ­κεῖ ἀνακάλυψα ὅτι ἡ πατρίδα εἶναι κάτι μεγαλύτερο ἀ­πὸ ἐμᾶς. Στάθηκα στὸ σημεῖο ὅπου κατέληγαν τὰ σχο­λεῖα ποὺ παρήλαυ­ναν γιὰ νὰ ἀπολαύσω τὸ μοναδικὸ θέαμα, καλοντυμένοι μαθητές, μὲ κοστούμια, καὶ μαθήτριες μὲ ταγέρ, νὰ φωνάζουν μὲ δύναμη κερκίδας τὴν ταυτότητα τῆς τάξεώς τους, νὰ ἐπαναλαμβάνουν ρυθμικὰ τὴν λέξη «ἑλλὰς ἑλ­λάς», καὶ νὰ ἀγκαλιάζονται εὐτυχισμένοι στὸν τερματισμὸ γιὰ τὴν «ὑπερήφανη ἐκ­πλήρω­ση αὐτῆς τῆς ἀποστολῆς».

Οἱ εἰκόνες αὐτὲς καὶ μόνο μὲ ἔπεισαν ὅτι ἀξίζει τὸν κόπο ἡ μοναξιὰ τοῦ ἀποσυνάγωγου στὶς ἀποκαλύψεις γιὰ τὰ ἐ­θνικὰ θέματα. Διάφοροι φίλοι μου ἐπεσήμαναν στὰ μηνύματά τους ὅτι πολλὰ κανάλια στὶς πρωινὲς ἐκπομπὲς ἐξαφάνισαν τὴν «ἑστία» καὶ τὸ ρεπορτάζ της γιὰ τὶς ἀπόψεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ περὶ τὴν Κύπρο. Ὅτι «τίποτα δὲν πε­ριμένω, τὸ παιχνίδι εἶναι στημένο καὶ ὅποιος παί­ζει τὸ γνωρίζει». Ὅτι δὲν ἔ­χει νόημα νὰ ἐπιμένουμε. Ὅ­τι ἤμασταν ἐκτὸς κλίματος καθὼς χαλούσαμε τὸ πάρτυ μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ Ἐρντογὰν καὶ τοῦ Τσαβούσογλου γιὰ τὴν …25η Μαρτίου πρὸς τὴν ἑλληνικὴ Κυβέρνηση. Κοίταξα πρὸς τὴν πλευ­ρὰ τοῦ συλ­λόγου «Ἐμ­μανουὴλ Παπᾶς» ποὺ παρήλαυνε, τοῦ ἥρωα τραπεζίτη μὲ τὰ ἑπτὰ παιδιὰ ποὺ κήρυξε τὴν ἐπανάσταση στὴν Μακεδονία καὶ θυσίασε τὴν ζωή του γιὰ τὴν πατρίδα, καὶ ἀπέρριψα ὅλες αὐτὲς τὶς ἡττοπαθεῖς προσ­εγγίσεις. Ὅ­λα ἔχουν νόημα. Καὶ ποτὲ δὲν νοιώθει κανεὶς πιὸ δυνατὸς ὅσο ὅ­ταν εἶναι μόνος. Ἄν εἶ­ναι πραγματικὰ μόνος. Ἡ πα­τρίδα, ἔχει δίκιο ὁ φίλος μου ὁ Κώστας, πράγματι εἶ­ναι κά­τι πολὺ μεγαλύτερο ἀ­πὸ ἐμᾶς, κι ἐμεῖς δὲν ἔ­χουμε κανένα δικαίωμα νὰ σιωποῦ­με προκειμένου νὰ προστατέψουμε τὴν ἀμφίβολη φήμη μιᾶς παράταξης ποὺ συρρικνώνεται σὲ κόμμα-συνιστῶ­σα, κάθε φορὰ ποὺ βρισκόμαστε μπρο­στὰ σὲ τόσο μεγάλες, συγκλονιστικὲς ἀποκαλύψεις.

Ἡ παράταξη γεννήθηκε γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὴν πατρίδα καὶ τὸν ἑλληνισμὸ καὶ ὄχι νὰ στρέφεται ἐναντίον τῆς πατρίδας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Τώρα, ἐὰν ἐμεῖς παίρνουμε τὸ ρίσκο νὰ τὰ ἀποκαλύπτουμε ὅλα αὐτὰ σὲ καιροὺς ποὺ τὰ διακυβεύματα εἶναι ἄλ­λα, καὶ χαλᾶ­με τὴν ἀτμόσφαι­ρα, καὶ ἂν τυχὸν ἡ «ποινὴ» γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἡ ἐξαφάνιση αὐτῶν τῶν συγκλονιστικῶν ἀπὸ τὰ κυρίαρχα μέσα ἐνημέρωσης, ἐμεῖς εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀναλάβουμε αὐτὸ τὸ προσωπικὸ κόστος. Διότι ἀ­πὸ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ταπεινὴ θέση τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ συνέπεια ἀποκαλύπτουμε ὅ,τι θετικὸ καὶ ὅ,τι ἀρνητικὸ γίνεται γιὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα καί, στὸ τέλος, διαπιστώνουμε ὅτι ἡ πληροφορία, μὲ καθυστέρηση ἔστω, φτάνει τελικὰ στὸν ἀποδέκτη ἑλληνικὸ λαό. Ὅσα ἐμπόδια καὶ ἂν τυχὸν τεθοῦν. Ἡ χώρα -γιὰ ὅσους δὲν τὸ ἔχουν καταλάβει αὐτὰ τὰ χρόνια- ἔχει μετατραπεῖ σὲ ἕνα ἀπέραντο κρυφὸ σχολειὸ ὅπου κάθε Ἕλληνας μεταδίδει σιω­πηρὰ στὸ διπλανό του, στό­μα μὲ στόμα, τὰ πραγματικὰ νέα παρακάμπτοντας τὰ ἐπίσημα κανάλια ἐνημέρωσης.

Δὲν παραπονιόμαστε λοι­πόν! Ἕκαστος ἐφ᾽ ᾧ ἐτάχθη… Ἐκεῖνοι τὴν δουλειά τους κι ἐμεῖς τὴν ἀποστολή μας. Ἡ πατρίδα εἶναι κάτι πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς. Εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὶς γελοῖες ἁψιμαχίες Μητσοτάκη – Ἀν­δρου­λάκη γιὰ τὸ ποιός θὰ εἶναι ὁ ἑπόμενος πρωθυπουργός, εἶναι μεγαλύτερο ἀ­πὸ τὶς ραδιουργίες τοῦ «δημοκράτη» Ἀλιβιζάτου γιὰ τὸ πῶς θὰ ψηφιστεῖ καὶ νέα νομοθετικὴ ρύθμιση γιὰ νὰ ἀπο­κλειστεῖ ἕνα κόμμα ἀπὸ τὴν Βουλή, εἶναι μεγαλύτερο ἀ­πὸ τὸν θόρυβο γιὰ τὰ για­ούρ­τια τοῦ Γκλέτσου καὶ τὶς δηλώσεις τοῦ Νάσου Ἀθανασίου, εἶ­ναι μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἐφήμερα γιὰ τὰ ὁποῖα κονταροχτυπιόμαστε μὲ ἀπόλυτα ρηχὸ τρόπο κάθε μέρα.

Κι ἂν τὸ κόστος εἶναι ἡ μο­ναξιὰ καὶ ἡ ἀπομόνωση, κα­λῶς ὅρισες μοναξιά, καὶ κα­λῶς ὅρισες ἀ­πομόνωση. Τοὐλά­χιστον, ἐμεῖς δὲν θὰ ἔ­χουμε συμπράξει στὸ ἔγκλη­μα καὶ θὰ κοιμόμαστε μὲ ἥσυ­χη τὴν συνείδησή μας. Σὲ κά­θε περίπτωση μεγαλύτερη ἱκανοποίηση ἀπὸ τὴν τριήμε­ρη ἐκ­κωφαντικὴ σιωπὴ τοῦ Μεγάρου Μαξίμου στὶς ἀποκαλύψεις μας (τὴν ὁποία βεβαίως ἑρμηνεύουμε ὡς πλήρη ἐπιβεβαίωσή τους) ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἐξαφάνιση τῆς ἀ­ξιωματι­κῆς Ἀντιπολίτευσης ποὺ εἶναι στὸ κόλπο τῶν ἐθνι­κῶν παραχωρήσεων, δὲν ὑπάρχει!

Εὐχαριστοῦμε πολύ! Εἰλικρινῶς!