Δὲν ξέρω τί λένε οἱ ἄλλοι, δὲν ξέρω ἂν τὰ εἶπαν ἢ πῶς τὰ εἶπαν· ἐγὼ ἐκεῖνο ποὺ ξέρω εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔζησα ὅσες φορὲς μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ τελέσω τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Φωτός.
Εἰσερχόμουν στὸν Πανάγιο Τάφο, προσευχόμουν γονατιστὸς κρατώντας τὶς δέσμες τῶν λαμπάδων πού, ὅπως καὶ τὸ καντήλι, ἄναβαν μόνα τους, ποτὲ δὲν ἔψαξα τὸ «πῶς» καὶ τὸ «γιατί», ζοῦσα τὸ Γεγονὸς καὶ τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μὲ φόβο Θεοῦ καὶ δέος ὅπως ὅλοι οἱ παλιοὶ καὶ σύγχρονοι γνήσιοι Ἁγιοταφίτες Πατέρες καὶ κάθε πιστὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανός.