γράφει ὁ κ. Μανώλης Κοττάκης
διευθυντὴς τῆς Ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑ»
Κατασκευάζεται νέος λαός, ἀγαπητοί. Λαὸς κυνικός. Λαὸς ποὺ διαγράφει τὴν ἱστορική του ταυτότητα καὶ δὲν σαλεύει ὅταν οἱ γείτονες βαπτίζουν τὸ Αἰγαῖο TurkAegean, οἱ Σκοπιανοὶ διδάσκουν τὴ «μακεδονικὴ γλῶσσα» στὴ Μακεδονία μας, ὑπουργοὶ παραιτοῦνται ἀπὸ τὶς γερμανικὲς ἀποζημιώσεις, ὑπουργεῖα λένε ὅτι εἶναι προαιρετικὸς ὁ ἑορτασμὸς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ τῆς Ποντιακῆς Γενοκτονίας. Ὑπάρχει ἕνα νέο αἴτημα: νὰ ξεχάσουμε ποιοὶ εἴμαστε! Κατασκευάζεται μέσα ἀπὸ τὰ κινητὰ καὶ τὰ ἐπιδόματα ἕνας νέος λαὸς ποὺ ἐνδίδει στὴν ὕλη. «Πούλα, ἀρκεῖ νὰ μοῦ ἐξασφαλίζεις τὴν ἐπιβίωσή μου» εἶναι τὸ νέο δόγμα ποὺ ἐνσταλάζουν στὰ μυαλὰ τῶν νέων Ἑλλήνων. Στοὺς Ἀμπελόκηπους φιγουράρει καιρὸ τώρα πάνω σὲ μιὰ πολυκατοικία τὸ σύνθημα «δὲν πολεμᾶμε γιὰ καμία πατρίδα» καὶ δὲν τὸ ἔχει σβήσει κανείς. Κάθε πρωὶ παρακολουθοῦμε στὴν τηλεόραση ἐπὶ ἡμίωρο τὰ «Νέα τοῦ σουλτάνου» γιὰ νὰ συνηθίζουμε στὴν ἰδέα ὅτι εἴμαστε ἐπαρχία του. Σὲ σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἡ καθηγήτρια δίδαξε στὰ παιδιὰ τὴν περασμένη ἑβδομάδα ὅτι ἡ ἐπέκταση τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων στὰ 12 ναυτικὰ μίλια εἶναι ἀπαράδεκτη γιατί μετατρέπει τὸ Αἰγαῖο σὲ κλειστὴ λίμνη. Δίδαξε τὸ τουρκικὸ ἐπιχείρημα, δηλαδή. Σὲ κλειστὴ σύσκεψη παρουσίασης βιβλίου σὲ λέσχη τῶν Ἀθηνῶν οἱ διαμορφωτὲς κοινῆς γνώμης ἐξέφρασαν τὴν ἄποψη ὅτι θὰ τὰ χάσουμε ὅλα στὴ Χάγη καὶ ὅτι πρέπει ἀπὸ τώρα νὰ ἑτοιμάζουμε τὸν κατάλογο τῆς ἥττας γιὰ νὰ προετοιμαστεῖ ὁ λαός. Ἤμουν αὐτήκοος μάρτυς…. Στὰ σχολικὰ βιβλία τὰ νέα παιδιὰ διαβάζουν ἀπίθανα πράγματα γιὰ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο καὶ τὴν Κοκκινοσκουφίτσα, ποὺ ἔχουν στόχο τὴ διακωμώδηση τοῦ στρατηλάτη μας. Στὸν δημόσιο διάλογο χλευάζεται τὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ οἱ Ἱερεῖς σύρονται κατηγορούμενοι στὰ δικαστήρια. Ἡ Ἐκκλησία μας καταδιώκει τὰ μοναστήρια χάρη στὰ ὁποῖα ἐπέζησε τὸ βυζαντινὸ κράτος καὶ προσπαθεῖ νὰ βάλει χέρι στὰ οἰκονομικά τους. Ἐνῶ γιὰ τὴ Συνθήκη τῶν Πρεσπῶν σὲ κεντρικὸ ἐπίπεδο δὲν ἔβγαλε λέξη. Στὴν πραγματικότητα, ἐπιδιώκεται νὰ συντριβοῦν καὶ οἱ τελευταῖοι φάροι πνευματικῆς ἀντίστασης. Ἡ ὑποταγὴ γίνεται ὕπουλα, ἀθόρυβα, ἀπὸ μέσα. Μὲ στόχο νὰ ἐκχωρήσουμε ἐπικράτεια, ἐναέριο χῶρο καὶ θάλασσα σὲ πρώτη φάση χωρὶς νὰ πέσει κανονιά. Στὴν πραγματικότητα, ἔχουμε ἤδη παραδοθεῖ, ἀγαπητοί. Κάπως ἔτσι σήμερα θεωρεῖται ἀπολύτως φυσιολογικὸ νὰ ἐγκαταλείπουμε τοὺς ἀδελφούς μας Κυπρίους, τὸ Κοσσυφοπέδιο καὶ τὸν Διεθνῆ Ναυτιλιακὸ Ὀργανισμὸ ὅπου ἡ Ἑλλὰς θὰ ψηφίσει τουρκικὴ ὑποψηφιότητα μέχρι τὴ Eurovision. Κάπως ἔτσι ἐγκαταλείπουμε στεγνὰ τοὺς ἀδελφούς μας Βορειοηπειρῶτες. Τὴν ὥρα ποὺ οἱ γείτονες ἑτοιμάζονται νὰ τοὺς ἁρπάξουν τὶς περιουσίες καὶ φυλακίζουν τὶς ἡγεσίες τους, ἐμεῖς, ἡ Ἑλλάς, ἡ πρεσβεία μας στὰ Τίρανα διοργανώνει συναυλίες πολιτισμοῦ! Κάπως ἔτσι γυρνᾶμε τὴν πλάτη στοὺς ἀδελφούς μας Σέρβους γιὰ νὰ κάνουμε τοὺς ἱπποκόμους τρίτων στὰ Βαλκάνια. Στὴν οὐσία, ἂν δὲν τὸ ἔχουμε καταλάβει, ἡ Ἑλλάς, ὅπως καὶ τὸ Βυζάντιο, καταρρέει ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ ὡς ἑνιαία ἐθνικὴ ὀντότητα. Μειώνεται ὁ γηγενὴς πληθυσμός, αὐξάνονται οἱ μειονότητες, περιθωριοποιεῖται ἡ θρησκεία, καταστρέφεται μὲ τὰ greeklish ἡ γλῶσσα. Τὸ μέγα ἐρώτημα λοιπὸν μετὰ ταῦτα εἶναι τὸ ἑξῆς: Ἐμεῖς οἱ κληρονόμοι τοῦ Μείζονος Ἑλληνισμοῦ, μιᾶς αὐτοκρατορίας πολιτισμοῦ αἰώνων, τί κάνουμε γιὰ νὰ μείνει τὸ κερὶ ἀναμμένο; Τί κάνουμε γιὰ νὰ μὴ σβήσει; Εἰς ὅ,τι μὲ ἀφορᾷ, εἰς ὅ,τι μᾶς ἀφορᾷ, πάντα θὰ θυμᾶμαι τὰ λόγια τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου παραμονὴ τῆς Ἁλώσεως: Ἂν κάνουμε ὅσα πρέπει, τότε «ἴσως ἀποφύγουμε τὴν δίκαια τιμωρία τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐπικρέμαται πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας!».