Τρομάζει ἡ ἔξαρσις τῆς βίας ποὺ παρατηρεῖται τὸν τελευταῖο καιρὸ, καὶ τὸ χειρότερο ἢ πιὸ ἀνησυχητικὸ εἶναι ὅτι πλέον βιαιοπραγοῦν, σὲ καθημερινὴ βάσι, ἀνήλικα παιδιά, καὶ στοὺς χώρους τῶν σχολείων ἀκόμη.
Γιὰ τὴν ὥρα δὲν ἀντιλήφθηκα κάποια ἀνησυχία ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ κράτους γιὰ τὴν ἔξαρσι τῆς νεανικῆς παραβατικότητος, ὥστε νὰ ληφθοῦν κάποια μέτρα, ἀφοῦ βεβαίως ἐρευνηθοῦν οἱ λόγοι ποὺ ὁδήγησαν στὸ τραγικὸ φαινόμενο. Καὶ τὸ λέω τραγικὸ διότι μὲ σιγουριὰ οἱ βιαιοπραγοῦντες ἀνήλικοι θὰ γίνουν καὶ ἐνήλικες βιαιοπραγοῦντες. Καὶ ἀνακύπτουν τὰ ἐρωτήματα: Τί παιδιὰ μεγαλώνουμε; Σὲ τί κοινωνία ὁδηγούμαστε; Ἀναλογισθήκαμε τὶς εὐθύνες μας γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί, πολιτεία, ἐκκλησία, ἡ «ὀργανωμένη», τέλος πάντων, κοινωνία μας;
Πάντως μὲ τὴν εὐθύνη τῶν μεγάλων, καὶ ὡς φαίνεται μὲ ὀργανωμένο σχέδιο καὶ πολύχρονη προσπάθεια, χάθηκε τὸ ζεστὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, μέσα στὸ ὁποῖο κατὰ φύσιν μεγαλώνει σωστὰ τὸ παιδί. Χρόνια τώρα ἀκούγαμε ὅτι πρέπει νὰ γκρεμισθοῦν τὰ ταμπού: θρησκεία, οἰκογένεια, πατρίδα. Φοβοῦμαι ὅτι ἡ ἐκθεμελίωσις αὐτῶν τῶν ἀξιῶν ἀφήνει περιθώρια γιὰ τὴν γιγάντωσι τῶν φαινομένων ποὺ ζοῦμε.
Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴ πιστεύει. Καὶ αὐτὸς ποὺ λέγει ὅτι δὲν πιστεύει, ἔχει γιὰ πιστεύω του τὴν ἀπιστία. Καὶ λογικὰ δὲν μποροῦν νὰ ὑπάχουν πολλὲς ἀλήθειες, διότι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν πολλοὶ θεοί. Οἱ φιλόσοφοί μας, στὴν τελειότερή τους σκέψι μίλησαν γιὰ τὸ πρῶτο κινοῦν ἀκίνητο. Γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς ὑπάρχει αὐτό, καὶ εἶναι ὁ μόνος δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος καὶ πλάστης τοῦ ἀνθρώπου, ὁ μόνος Θεός, ὄχι δημιούργημα ἀνθρώπινου νοῦ, ἀλλὰ ὁ ἀποκεκαλυμμένος Θεός, τὸν ὁποῖο τὰ τελευταῖα χρόνια τὸν ἀποβάλλαμε ἀπὸ τὴν ζωή μας. Ὁ ὑπερφίαλος ἄνθρωπος θέλησε νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὴν παρουσία του καὶ τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὴν ζωή του. Ἀλλὰ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν θεό, χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεό, γίνεται θηρίο. Καὶ ἐφ’ ὅσον ἀποφασίσαμε νὰ ζοῦμε χωρὶς Χριστό, δὲν πρέπει νὰ ξαφνιαζόμαστε ἀπὸ τὰ φαινόμενα βίας καὶ στὰ ἀνήλικα παιδιά. Πόσοι ἀπὸ τοὺς νονούς, ποὺ ἀναλαμβάνουν τὴν εὐθύνη νὰ κατηχήσουν τὰ βαπτιστήρια τους ἔκαναν αὐτὸ τὸ ἔργο; Πόσες μητέρες τὰ πῆγαν τὰ παιδιά τους στὸν ναό; Ἀπὸ τὸν ἀνάδοχο δὲν κατηχοῦνται, ἀπὸ τοὺς γονεῖς δὲν ὑπάρχει ἀγωνία γιὰ τὴν κατήχησι, τὸ κενὸ τὸ καλύπτει τὸ σκληρὸ ἄθεο περιβάλλον, ἡ ἄθλια τηλεόρασι καὶ τὸ τάμπλετ. Τὰ χάσαμε τὰ παιδιά, ποὺ τάχα βρῆκαν τὴν ἐλευθερία τους, καὶ τὰ καταντήσαμε φορεῖς βίας καὶ ἀνομίας, μὲ τὴν εὐθύνη μας!
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΡΊΖΟΣ
[περ. «Μεγαλομάρτυρες»
φ. 391/Ὀκτ. 2024]