Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης· Ἡ αἰωνιότης τῆς Κολάσεως

Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης· Ἡ αἰωνιότης τῆς Κολάσεως

Ἡ αἰωνιότης τῆς κολάσεως ἐφόβισε ὅλους τοὺς παλαιοὺς ἁγίους, καὶ τοὺς ἔκανε νὰ ἀποφύγουν μὲ τόσην σπουδὴν τὰς ἡδονὰς τοῦ κόσμου, καὶ νὰ ἐναγκαλισθοῦν μὲ τόσην θερμό­τητα τὴν αὐστηρότητα τῆς μετανοίας, διότι εἶ­χον πάντοτε εἰς τὸν νοῦν τους τὴν ἐνθύμησίν της.

Ἡ αἰωνιότης τῆς κολάσεως ἔκαμε τοὺς μάρ­τυρας νὰ στέκονται ἀνδρειωμένοι εἰς τὰ μαρτύ­ρια, καὶ νὰ μὴν ἀρνοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ αἰωνιότης τῆς κολάσεως κατέπεισε τόσους βασιλεῖς καὶ βασιλοποῦλες νὰ ἀρνηθοῦν τὸν κόσμον καὶ νὰ γίνουν καλόγηροι, καὶ ἐγέμισε τὰς ἐρήμους καὶ τὰ σπήλαια ἀπὸ ἀ­σκη­τὰς καὶ τὰ μοναστήρια ἀπὸ μοναχούς.

Ἀλλ ὦ αἰωνιότης, αἰωνιότης τῆς κολάσεως, δι­ατὶ καὶ τώρα δὲν κάμνεις μίαν τοιαύτην ἐνέργει­αν, εἰς τὰς καρδίας τῶν χριστιανῶν; Διατὶ δὲν τοὺς κάμνεις νὰ σὲ αἰσθανθοῦν καὶ νὰ σὲ φοβηθοῦν;

Αὐτοὶ ἀκούουν αἰωνιότης κολάσεως καὶ νομίζουν πὼς εἶναι ἕνας ἦχος εἰς τὸν ἀέρα, ἕ­νας λόγος κενὸς καὶ μιὰ λέξις ψιλή, πεντασύλλαβος καὶ ἄλλον οὐδέν, διὰ τοῦτο ξεφαντώνουν, παίζουν, γελοῦν καὶ ζοῦν μὲ τόσην μεγάλην ἀδιαφορίαν καὶ ἀφοβίαν, ὡσὰν νὰ μὴν ἦτο (=ὑπῆρχε) τελείως αἰώνιος κόλασις.

Καὶ ἡ αἰτία εἶναι, ἢ διότι δὲν ἔχουν εἰς τὸν νοῦν τους τὴν ἐνθύμησιν τῆς αἰωνιότητος, ἢ δι­ότι δὲν καταλαμβάνουν καλὰ τί θέλει νὰ εἰπῆ αἰωνιότης τῆς κολάσεως, ἐπειδὴ ἐὰν τὴν ἐκαταλάμβαναν καθὼς πρέπει, κατὰ ἀλήθειαν ἔπρεπε νὰ ἀποθάνουν ἀπὸ τὸν φόβον τους.

Ἐσὺ ὅμως, ἀγαπητέ, ὅπου μελετᾶς ταῦτα, μὴ θελήσης νὰ ὁμοιωθῆς μὲ τούτους τοὺς ἀν­αι­σθήτους καὶ ἄφρονας, ἀλλ᾽ ἔχε πάντοτε εἰς τὴν ἐνθύμησίν σου, τὴν αἰωνιότητα τῆς κολάσεως.

(Πνευματικὰ Γυμνάσματα, Μελέτη ΙΒ΄)