Νέα κακὴ εἴδησις. Ὁ πάπας τῆς ῾Ρώμης Φραγκῖσκος σὲ συνέντευξί του (ἱστολόγ. ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΑ 26-1-2023), ὑπερασπιζόμενος τοὺς ὁμοφυλοφίλους – ἀρσενοκοῖτες, τολμᾷ ὁ ἀθεόφοβος νὰ κηρύττῃ λανθασμένη τὴν περὶ τοῦ ἐγκλήματος τοῦ κιναιδισμοῦ αὐστηρὴ καταδίκη τῆς Βίβλου. Γνωρίζουμε ὅμως πολὺ καλὰ ὅτι ὅποιος λύνει – ἀκυρώνει ἔστω καὶ μία ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ ἴδιος πλανᾶται κρινόμενος ὡς λειψὸς γιὰ τὶς οὐράνιες ἀπαιτήσεις, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ὑπὲρ τῶν ὁποίων τάχα κόπτεται τοὺς ἀποπλανᾷ, τοὺς ὁδηγεῖ στὴν ὁριστικὴ ἀπώλεια.
Ἐδῶ πλέον ἡ πλάνη τοῦ «ἀλαθήτου», κατὰ τὸ δὴ λεγόμενον, «βγάζει μάτι». Ἐν τούτοις αὐτὸς προχωρεῖ ἀπτόητος καὶ κάνει ἀφρόνως – τί· περισκέπει αὐτοὺς ποὺ ἀδιάντροπα θέλουν νὰ «βγάζουν τὰ μάτια» τους. Ὁ ποντίφηξ ἐπιχειρεῖ νὰ τοὺς σκεπάσῃ προστατευτικὰ ὑπὸ τὸν μανδύα του, μολονότι οἱ ἴδιοι πετοῦν κάθε σκέπασμα καὶ ἐπιδεικνύουν ὄχι ἁπλῶς ἀναίσχυντα ἀλλὰ καὶ μὲ καμάρι τὸ «κουσούρι» τους.
Ὁμολογεῖ ὁ κ. Φραγκῖσκος, ὅτι ἀκόμη πολλοὶ ῥωμαιοκαθολικοὶ ἐπίσκοποι καταδικάζουν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἁμαρτία. Παρὰ ταῦτα αὐτός, ἐνῷ γνωρίζει καλὰ τὴν διαφωνία κορυφαίων κληρικῶν του, χωρὶς νὰ ἱδρώνῃ τὸ αὐτί του τοὺς ἀγνοεῖ· ἀποφαίνεται «ἀπὸ καθέδρας», ὅτι «τὸ νὰ εἶσαι ὁμοφυλόφιλος δὲν εἶναι ἔγκλημα»· καλεῖ μάλιστα τὰ στελέχη αὐτὰ τοῦ Βατικανοῦ, «ἀφοῦ περάσουν ἀπὸ μιὰ διαδικασία ἀλλαγῆς γιὰ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν “ἀξιοπρέπεια” τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων», «νὰ καλωσορίσουν στὴν Ἐκκλησία» ἐνεργητικοὺς καὶ παθητικοὺς κιναίδους.
Ἂς λέῃ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἀπὸ τόσο νωρὶς ἤδη, στὸ Λευϊτικὸ (περὶ τὸ 1.500 π.Χ.)· «Μετὰ ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ ἐστι»· δὲν θὰ πλαγιάσῃς μὲ ἀρσενικὸ ὅπως μὲ γυναῖκα, γιατὶ αὐτὸ εἶνε βδέλυγμα (18,22). Ἂς ἔκαψε μὲ φωτιὰ καὶ θειάφι ὁ Θεὸς καὶ ἂς καταπόντισε παραδειγματικὰ στὸν πυθμένα τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα γιὰ τὴν ἁμαρτία ἀκριβῶς αὐτήν (βλ. Γέν. κεφ. 19ο). Ἂς καταδικάζουν αὐστηρὰ στὴν Καινὴ Διαθήκη τὴν ἀρσενοκοιτία οἱ ἀπόστολοι Παῦλος (βλ. ῾Ρωμ. 1,26-27. Α΄ Κορ. 6,9. Α΄ Τιμ. 1,10) καὶ Ἰωάννης ὁ θεολόγος (βλ. Ἀπ. 22,15). Ὁ Πάπας ἀποφαίνεται, ὅτι αὐτὸς ξέρει πιὸ καλά· ὁ Θεὸς ἔχει τώρα ἀλλάξει γνώμη καὶ δὲν θεωρεῖ πλέον τὴν ἀρσενοκοιτία ἔγκλημα! Τὸ νά ᾽σαι ὁμοφυλόφιλος, λέει, δὲν εἶνε καὶ ἔγκλημα. Ποιός Θεὸς καὶ ποιά Βίβλος μᾶς λέτε τώρα, ἐδῶ ὁμιλεῖ ἡ «αὑτοῦ ἁγιότης»· ἀφοῦ τὸ λέει αὐτός, ἡ σχετικὴ ἀπόφανσις τῆς Βίβλου χρειάζεται τώρα ἀναθεώρησι.
Τὰ πρωτάκουστα αὐτά, ὅσο ἐξωφρενικὰ καὶ ἂν ἀκούγωνται, πρέπει ὅμως νὰ ποῦμε ὅτι γιὰ τὸ Βατικανὸ ἦταν ἀναμενόμενα. Ἕνα σχίσμα, ποὺ πρὸ πολλοῦ ἔχει ἀποκοπῆ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μία αἵρεσι ποὺ ἀπώλεσε τὴν Χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, μιὰ θρησκεία ποὺ δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὸν Χριστιανισμό, περιμένει κανεὶς νὰ ὀρθοτομῇ λόγον ἀληθείας;
Θὰ προβληθῇ ἴσως ἡ ὑπεκφυγή· Ἀφοῦ ὁ Παπισμὸς δὲν εἶνε Ἐκκλησία, τί μᾶς ἐνδιαφέρει; ὅσα συμβαίνουν ἐκεῖ ἐμᾶς δὲν μᾶς «ἀγγίζουν»· μὴ μᾶς ἀπασχολοῦν, ἂς μένουμε ἥσυχοι…
Μακάρι νὰ ἦταν ἔτσι. Μὰ δὲν εἶνε. Ἔτσι ἔλεγαν κάποτε οἱ ὀρθόδοξοι· μέχρις ὅτου, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ἐγκαινιάστηκε ἡ βυθία «οἰκουμενικὴ κίνησις», καὶ μία-μία οἱ κατὰ τόπους ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἐξαναγκαζόμενες ἢ ἐξαπατώμενες, εἴτε ἀπὸ κακῶς νοούμενο συμφέρον εἴτε ἀπὸ ἀσύγγνωστη ἐπιπολαιότητα, ἄρχισαν νὰ δηλώνουν συμμετοχὴ σ᾽ αὐτήν. Ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα λοιπὸν ἡ πραγματικότητα εἶνε ἄλλη. Οἱ οἰκουμενισταὶ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοί μας ἔχουν συνάψει στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς προτεστάντες καὶ μὲ τὸν πάπα. Θέλετε μία ἀκόμη ἐπιβεβαίωσι; Νά ἡ πρόσφατη ἐπίσκεψι στὸ Βατικανὸ τοῦ πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ. Θεοδώρου…
Ἐὰν δὲ σὲ γενικὲς γραμμὲς ὁ Παπισμὸς θεωρῆται ὅτι εὑρίσκεται ἐγγύτερα καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς μακρύτερα ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, τώρα ποὺ ὁ πάπας μὲ τὴν τελευταία αὐτὴ συνέντευξί του ἐξέφυγε καὶ ἀπομακρύνθηκε τόσο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Βίβλου, ἀντιλαμβάνεται κανεὶς πόσο περισσότερο ἀπέχουν οἱ προτεστάντες. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δείχνει τί ἀπόστασι μᾶς χωρίζει, ἀλλὰ καὶ μᾶς προσγειώνει πλέον στὴν ἀδήριτη πραγματικότητα, ποὺ καλούμεθα ὁπωσδήποτε νὰ ἀντιμετωπίσουμε.
Τώρα, δηλαδή, ποὺ τὰ πράγματα φθάνουν σὲ σημεῖο ἀπροχώρητο, ἡ στάσι τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ προτεσταντικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιβάλλεται νὰ ἀλλάξῃ.
Τὸ ἔλεγαν ἀπὸ νωρὶς θεοφώτιστοι κληρικοί, θεολόγοι, μοναχοί, ἢ καὶ ἁπλοῖ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ συγχρωτισμὸς τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς στὶς τάξεις τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» ἀποτελεῖ ἐκτροπή, εἶνε ἀτελέσφορος, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἐπιβάλλεται νὰ σταματήσῃ. Δὲν εἰσακούοντο ὅμως. Τώρα τὸ μήνυμα ἤδη ὄχι ἁπλῶς ἀκούεται ἀλλὰ βοᾷ καὶ κραυγάζει. Καὶ τί μᾶς λέγει·
Ἐὰν ἡ δαιμονικὴ φορὰ πρὸς τὸν κρημνὸ δὲν ἀνακοπῇ οὔτε τώρα, εἶνε ὁρατὸ καὶ ζήτημα ἡμερῶν ποῦ θὰ καταλήξουμε. Ὁδεύουμε πρὸς ναυάγιο! Τὸ σκάφος θὰ προσκρούσῃ σὲ «παγόβουνο» ὅπως ἐκεῖνος ὁ «Τιτανικός». Καὶ θὰ εἶνε ἀσυγχώρητη ἀφροσύνη ἂν οἱ ἁρμόδιοι δὲν προλάβουν καὶ δὲν ἀποτρέψουν τὸ κακό. Ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ εἶχε σημάνει συναγερμός, καὶ ὅμως μέχρι τὴν ὥρα αὐτὴ τίποτα! Ἂς ἐπιτραπῇ νὰ τὸ ποῦμε ἐρωτηματικῶς· «Οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός;» (Ψαλμ. 13,1-3·52,2-4 = ῾Ρωμ. 3,12). Δὲν βρίσκεται οὔτε ἕνας νὰ κρούσῃ τὸν κώδωνα;
Γι᾽ αὐτό, ὡς ἐλάχιστα μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τολμοῦμε καὶ ἀπευθύνουμε γονυπετῶς καὶ ἱκετικῶς ἔκκλησιν πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ προλάβῃ τὴν συμφορά. Ἡ συμπόρευσις μὲ τὴν αἵρεσι τοῦ Παπισμοῦ καὶ τὴν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θὰ ἐπιφέρῃ μεγάλη ἀναταραχή, διασκορπισμό, ἀπώλεια κλήρου καὶ λαοῦ. Δὲν χρειάζεται νὰ εἶνε κανεὶς προφήτης γιὰ νὰ διακρίνῃ τί θὰ ἐπακολουθήσῃ στὴν τοπική μας ἐκκλησία, τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος· εἰσπηδήσεις, διαρροὲς τοῦ ποιμνίου – αὐτοῦ ποὺ ἔχει ἀπομείνει, σύγχυσις, κατάτμησι σὲ μερίδες, ἐνδεχομένως –φεῦ– καὶ ἀναχώρησι τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς ἄλλα κλίματα. Μὴ γένοιτο, Κύριε, ν᾽ ἀκουστῇ καὶ ἐδῶ ὁ φοβερὸς λόγος «Ἰδοὺ ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῖν ὑμῶν ἔρημος» (Ματθ. 23,38. Λουκ. 13,35).
Ἅγιοι ἀρχιερεῖς, προλάβετε προτοῦ νὰ εἶνε ἀργά! Ἂν ὅμως ἀμελήσετε καὶ μᾶς προλάβῃ τὸ κακό, μὴ πρὸς κακοφανισμόν σας, δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε.