Δυσάρεστες ἀλλὰ ἀφυπνιστικὲς φωνὲς ἔρχονται νὰ ξυπνήσουν τὴν ὑπνώττουσα ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μας. • Μὲ θαρραλέο κείμενό του ἀπὸ τὸ Ἅγ. Ὄρος πρὸς τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο καὶ τὴν Ἱεραρχία μας ὁ ἱερομ. Δαμασκηνὸς ὁ τοῦ Φιλαδέλφου καλεῖ τοὺς ἐπισκόπους νὰ κηρύξουν τὴν Ἐκκλησία ἐν διωγμῷ καὶ φωνάζει· Ὅσοι δὲν βλέπουν, ὅτι οἰκοδομεῖται τὸ κράτος τοῦ Ἀντιχρίστου μὲ ἀρχιτέκτονα τὸν πρωθυπουργὸ Κυριᾶκο Μητσοτάκη διαπορεύονται ἐν σκότει (βλ. ἐφημ. «Ὀρθόδ. Τύπος» φ. 2480/26-1-2024). • Ἕνας ἄλλος ταπεινὸς γέροντας, ὁ μοναχὸς Γαβριὴλ (βλ. σ. 6 τοῦ παρόντος φύλλου) μὲ ἐπιστολή του πρὸς τὴν Ἱ. Κοινότητα τοῦ Ἁγ. Ὄρους διαπιστώνει μὲ λύπη, ὅτι τὸ σύγχρονο Ἅγιο Ὄρος ἔχει μεταλλαχθῆ σὲ ἐκκοσμικευμένο χῶρο συγκρητισμοῦ, οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀπηνοῦς διωγμοῦ ἀδυνάτων μοναχῶν ποὺ ἀντιδροῦν στὸν ὀλισθηρὸ κατήφορο· μοιάζει σχεδὸν ἀγνώριστο. • Ἁπλοῖ ἐπίσης ποιμένες ψυχῶν, ποὺ ἀγρυπνοῦν μέσα στὸν κόσμο, δὲν παύουν νὰ κρούουν τὸν κώδωνα ἐσχάτου κινδύνου ὅπως δείχνει τὸ κείμενο τοῦ π. Ἰωάννου Δρογγίτη (βλ. σ. 1 τοῦ παρόντος φ.). • Δὲν λείπουν ὅμως καὶ συνετὲς φωνὲς ἀρκετῶν σεβασμ. ἱεραρχῶν, ὅπως δείχνει ἡ συνέντευξι τοῦ νέου μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Εἰρηναίου (βλ. σ. 2 τοῦ παρόντος φ.), οἱ ὁποῖοι τολμοῦν νὰ λένε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους. • Τέλος καὶ σὲ ἀνώτατο ἐπίπεδο, στὴν ἔκτακτη συνέλευσι τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, διακηρύχθηκε καὶ ἀπὸ τὸν εἰσηγητὴ μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικόλαο καὶ ἀπὸ τοὺς συνέδρους ἡ αἰώνια ἀλήθεια τῆς Βίβλου καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογενείας, τὸ ἔρεισμα καὶ προπύργιο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ποὺ βάλλεται σήμερα μὲ δαιμονικὴ μανία. Ἐκεῖνο ποὺ ἀπουσίαζε ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου.
• Τὸ τελευταῖο αὐτὸ τὸ κενὸ εἶνε τόσο αἰσθητό, ὥστε καὶ κοσμικοὶ δημοσιογράφοι δὲν μποροῦν νὰ δικαιολογήσουν τὴν στάσι τοῦ μακαριωτάτου προκειμένου γιὰ ζήτημα τῆς ἀπολύτου ἁρμοδιότητός του (βλ. τὸ σχετικὸ ἄρθρο τοῦ κ. Γ. Ν. Παπαθανασόπουλου μὲ τίτλο «Ἱερὰ Σύνοδος: πέρα βρέχει», στὴ σ. 3 τοῦ παρόντος φ.). • Κάποιοι ἄλλοι διαπιστώνουν εὐθῦνες καὶ ὑπαινίσσονται σκοπιμότητες. Ὁ κ. Μανώλης Κοττάκης ἀπὸ τὴν ἐφημ. «Ἑστία» ἔθεσε δικαιολογημένα τὸ ἐρώτημα «Πρὸς τί ἡ μυστικότητα καὶ παθητικότητα» τοῦ ἀρχιεπισκόπου; (βλ. σ. 8 τοῦ παρόντος φ.). • Σοβαροὶ τέλος ἐπιστήμονες, ὅπως ὁ ἰατρὸς κ. Λυκοῦργος Νάνης ἀπὸ τὴ Φλώρινα, ἐνθυμοῦνται τὸν στίχο τοῦ ἐθνικοῦ ποιητοῦ «Καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς» (βλ. σ. 3 τοῦ παρόντος φ.).
Νόμος ἡ ἀνομία;
Ἂν κάποιος ἔλεγε πρὶν ἀπὸ λίγα μόλις χρόνια ὅτι θὰ ψηφίζονταν νόμοι σὰν αὐτοὺς ποὺ ἀκοῦμε στὶς ἡμέρες μας, κανείς δὲν θὰ τὸν πίστευε. Ἤδη ὅμως μπροστὰ στὰ μάτια μας τὸ σκοτάδι μάχεται τὸ φῶς, ἡ ἀρρώστια ἀπειλεῖ τὴν ὑγεία, ὁ παραλογισμὸς πλήττει τὴν λογική. Θὰ γίνῃ λοιπὸν καὶ στὴν Ἑλλάδα νόμος ἡ ἀνομία; Ἡ κοινωνία ἐξανίσταται. Ἐκτὸς ἀπὸ πολλὲς δυναμικὲς λαϊκὲς συγκεντρώσεις στὴν Ἐπαρχία, τὴν ὥρα ποὺ γράφονται οἱ γραμμὲς αὐτὲς ἀναγγέλλεται ἡ διοργάνωσι μεγάλης συγκεντρώσεως διαμαρτυρίας στὸν Στάδιο Εἰρήνης & Φιλίας τὴν Κυριακὴ 4 Φεβρουαρίου ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς. Καὶ τὴν Κυριακὴ 11 Φεβρουαρίου ὅλα τὰ χριστιανικὰ σωματεῖα διοργανώνουν στὴν πλατεῖα Συντάγματος ἀνάλογη μεγάλη κινητοποίησι.
Ἡ στάσι τῆς ἡγεσίας μας
Ἀκόμη καὶ ἡ σύνοδος τῆς παπικῆς ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος χαρακτήρισε τὸ γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων ὡς σημεῖο παρακμῆς τῆς κοινωνίας. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ὅμως ἦταν ἐφεκτικός. Ἐμπρὸς στὴν πίεσι τοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ διαπνεόμενος ἀπὸ ἕνα ἀντισυνοδικὸ σκεπτικό, φάνηκε ὅτι ἤθελε ν᾽ ἀποφύγῃ τὴ σύγκλησι ἐκτάκτου συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μας. Ὅταν ὅμως αὐτὸ ἔγινε αἴτημα τοῦ ἀπαιτουμένου ἀριθμοῦ ἀρχιερέων, συνεκάλεσε τὸ ἀνώτατο διοικητικὸ ὄργανο κ᾽ ἐκεῖ ἡ ψῆφος –ὅπως ἄλλωστε ἀνεμένετο– ἦταν καταδικαστική. Ἐὰν μάλιστα ὑπῆρχε καλὴ διάθεσι, αὐτὴ ἡ ὁμόψυχη ἀπόφασι τῆς Ἱεραρχίας μποροῦσε νὰ ἀξιοποιηθῇ καὶ ἡ κυβέρνησι ν᾽ ἀναγκαστῇ ν᾽ ἀποσύρῃ τὸ ἐπαίσχυντο νομοσχέδιο. Μόνο σὲ κάποια στιγμὴ ὁ μακαριώτατός μας πῆγε νὰ προτείνῃ τὴν προσφυγὴ σὲ δημοψήφισμα, πρᾶγμα ποὺ θὰ ἦταν εὐχῆς ἔργον. Δὲν ἐπέμεινε ὅμως.
Ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες
Ἐν τῷ μεταξὺ μὴ λησμονοῦμε τὴν ἀνοιχτὴ πληγὴ τῶν ταυτοτήτων. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν πρὶν ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα πολλὲς ἱ. μονὲς καὶ ἱ. ἡσυχαστήρια ἐξέδωσαν ἐμπεριστατωμένη Ἀνακοίνωσι γιὰ τὶς νέες ταυτότητες καὶ τὸν προσωπικὸ ἀριθμὸ τοῦ πολίτη, στὴν ὁποία μεταξὺ ἄλλων ὑπογραμμίζουν· «Ἂς καλλιεργοῦμε τὸ μαρτυρικὸ καὶ ἀσκητικὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἂς μάθουμε νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα μὲ ἐγκράτεια, σύνεση καὶ διάκριση. Καὶ τέλος, ἂς ἑτοιμαζόμαστε νὰ θυσιάσουμε, ὅποτε χρειασθεῖ, ὄχι μόνο τὶς ἀνέσεις τοῦ ψηφιακοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια μας τὴν ζωή, προκειμένου νὰ ὁμολογήσουμε τὴν πιστότητά μας στὸν Τριαδικὸ Θεό». Τὴν ἀπήχησι τῆς Ἀνακοινώσεως αὐτῆς στὸ λαό μας ἐκφράζουν πολλοί, ὅπως π.χ. ὁ θεολόγος κ. Ἀντώνιος Βασιλειάδης σὲ ἐπιστολή του (βλ. σ. 5 τοῦ παρόντος φ. μὲ τίτλο «Μιὰ ἀπορία, ἕνα γιατί, ἕνας προβληματισμός»).