«Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε» (Β᾽ Κορ. 6, 17)
«Ἄρχοντες λαοῦ συνήχθησαν κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ» (Ὄρθρος Μεγ. Παρασκευῆς)
Στὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων ὁ Χριστὸς ξανασταυρώνεται.
Ὁ Κυβερνῶν τὰ σύμπαντα ὑβρίζεται ὑπὸ κριτῶν ἀνόμων, πλὴν τῶν ἀξιεπαίνων.
Ὁ «χριστὸς Κυρίου», ὁ βαπτισμένος λαός μας, στὸ στόχαστρο. Οἱ δυνάμεις του σκότους, ξένες καὶ ἐγχώριες, συνένοχοι στὸ ἐγχείρημα.
«Ὁ δράκων ὠργίσθη» κατά τῶν «ἐχόντων τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ» (Ἀποκ. 12, 17).
Ὅσοι δὲν συμβιβάζονται μὲ τὶς ἐντολὲς τῶν παγκοσμιοποιητῶν εἰσέρχονται σὲ μεγάλο πειρασμό. Ἀρχαὶ ὠδίνων ταῦτα.
Ἡ Ἐκκλησία, ἡ Σύνοδος, ὁ Κλῆρος καὶ λαός, ὡμίλησαν, ὕψωσαν φωνὴν οὐρανομήκη: «εἶναι ἔγκλημα»! Ἀλλ᾽ εἰς ὦτα ἀρχόντων μὴ ἀκουόντων.
Ἡμέρα ἀποφράς. Ὠχριᾶ ἡ Ἅλωσις· καὶ τῶν Πατρίδων, ἀκόμη, ἡ ἀποστέρησις. Πλήν, ἔστι δίκης ὀφθαλμός.
Οἱ βαρειὲς συνέπειες πέφτουν πλέον ἐπάνω στοὺς δικούς μας ὤμους, καὶ τῶν παιδιῶν μας. Καὶ ὁ ἡλικιωμένος, καὶ ὁ νεαρός, καὶ ὁ ἀγέννητος, ὅλοι θὰ τὶς ὑποστοῦμε. Ἰδιαίτερα τὰ ἀθῶα παιδιά, γιὰ τὰ ὁποῖα ἑτοιμάζεται τὸ πιὸ ἐπαίσχυντο παιδομάζωμα.
Ὅ,τι ἀντίθεο νομοθετήθηκε, ἑδραιώθηκε ὡς κοινωνικὴ δῆθεν πρόοδος. Καὶ ἡ μοιχεία, καὶ ἡ ἔκτρωση, καὶ τὸ αὐτόματο διαζύγιο.
Τώρα ὁ “ὁμοφυλοφιλικὸς γάμος” θὰ ἐπιταχύνη τὴν “πρόοδο”. Πέφτουμε ὅλο καὶ πιὸ χαμηλά. Παρασυρόμαστε στὸν ἀνθρωποκεντρισμό, στὴν εἰδωλολατρία.
Γιὰ εὐκολία, καὶ μὲ εὐκολία. Εἶχε ἀπόλυτο δίκαιο ὁ Ἰονέσκο. Στὸ Παρίσι ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον γίνονταν ρινόκεροι. Ἕνας μόνο ἀντιστάθηκε λέγοντας: «Ἐγὼ θὰ μείνω ἄνθρωπος».
Γνωρίσαμε καὶ ζήσαμε τὰ δεινὰ τῆς σοβιετικῆς ἀθεΐας. Τώρα ὑφιστάμεθα τὰ φρικτὰ τῆς «λευκῆς Δαιμονίας» (ἅγιος Νικόλαος Αχρίδος).
Ὅμως, ἂς ἔχουμε θάρρος. Ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». Ἡ Ἐκκλησία μένει εἰς τὸν αἰῶνα.
Ἀπομένει νὰ ἀκυρώσουμε τὸν νόμο στὴν πράξη. Νὰ στηρίξουμε τὰ παιδιά μας στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν σώφροσύνη. Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι κάτι μεγαλειῶδες.
Νὰ μείνουμε μὲ τὸν Χριστό. «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου ἐπικαλεσόμεθα» (Ψαλμ. 19, 8). Δύναμή μας ἡ προσευχή.
Ἡ Ἐκκλησία ἄλλωστε ὁφείλει νὰ καταφεύγει στὴν «ἔρημο». Ὅποια καὶ ἂν εἶναι αὐτὴ ἡ προφητικὴ ἔρημος. Μακρυὰ πάντως ἀπὸ τὴν σύμπλευση μὲ ἁμαρτωλὰ νομοθετήματα καὶ ἄνομους νομοθέτες.
Ἂς μὴ μᾶς ἐπηρεάσει ὁ φόβος τῆς φτώχειας, τῆς κοινωνικῆς καὶ ψυχολογικῆς ἀπομόνωσης. Μᾶς συνοδεύει τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
Σὲ παρόμοιες περιπτώσεις οἱ ἅγιοι Πατέρες μας νίκησαν μὲ τὴν ἀνδρεία τους. Προτίμησαν τὸν κόπο τῆς ἀρετῆς, καί, ὅταν χρειάσθηκε, τὴν ἐξορία, τὴν θλίψη, τὴν στέρηση.
Εἴτε ἐπρόκειτο γιὰ αἱρετικὰ δόγματα, εἴτε γιὰ ἀντιευαγγελικὰ ἤθη.
Στὴν Βαβυλώνα ἡ καλοπέραση δὲν ἦταν τὸ φρόνημα τῶν Τριῶν Παίδων, ἀλλὰ ἡ ὑπομονὴ στὴν Κάμινο.
Ὁ πατριάρχης στὴν Κων/πολη, ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, συνέστησε κόλλυβα ἀντὶ γιὰ τὰ ἐπιβεβλημένα στὴν ἀγορὰ εἰδωλόθυτα.
Σύμβολο τῆς ἑκούσιας πτωχείας, χάριν τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ νὰ μείνη καθαρὴ ἡ συνείδησή μας, ἀνεπηρέαστη ἀπὸ δελεάσματα.
Ἡ νίκη ἀνήκει στὸ ἐσφαγμένο Ἀρνίο. Τελικὰ θὰ νικήση ὁ Χριστός, ὁ Ἐσταυρωμένος, καὶ ὅσοι θὰ εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ, συνεσταυρωμένοι μαζί Του.
Ἀπὸ ἐμᾶς περιμένει νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε. «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε» (Β᾽ Κορ. 6, 17). Γιὰ νὰ μείνη στὴν ζωή μας.
Ἀνοίγει σὲ λίγες μέρες τὸ Τριώδιο, πλησιάζει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ ζωὴ τῆς μετανοίας δὲν εἶναι φολκλόρ, οὔτε εὐσεβοφάνεια.
Εἶναι ἡ ἔμπρακτη καὶ ἔμπονη ἀποστασιοποίηση ἀπὸ κάθε ἀνομία. Γιατὶ μᾶς περιμένει ἡ Ἀνάσταση!
Ἱερὰ Μονὴ
Ὁσίου Γρηγορίου