Ὅταν κάποιος ἀρνῆται, προδίδῃ τὴ φύσι του ἐνσυνειδήτως καὶ καυχιέται γι᾽ αὐτὸ χωρὶς ἴχνος ντροπῆς, φυσικὸ εἶνε, νὰ ἀρνεῖται καὶ τὴν πατρίδα του καὶ τὴν οἰκογένειά του καὶ τὴν θρησκεία του, «δὲν ἔχει ἱερὸ καὶ ὅσιο» ποὺ λέει ὁ λαός μας. Γι᾽ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ ἐκπλησσώμαστε, ὅταν «ὑπερήφανοι ὁμοφυλόφιλοι» παρελαύνουν ἀσεβώντας πάνω σὲ ἱερὰ καὶ ὅσια, ὅταν φωνάζουν «νὰ πεθάνῃ ἡ οἰκογένεια, νὰ πεθάνῃ ἡ Ἑλλάδα γιὰ νὰ ζήσουμε ἐμεῖς» (ἀλήθεια, ἂν πεθάνῃ ἡ οἰκογένεια, ἂν πεθάνῃ ἡ Ἑλλάδα, πῶς θὰ ζήσουμε ἐμεῖς;), ὅταν κρατοῦν ἐπιγραφὲς ποὺ γράφουν: Destroy Greece (= Καταστρέψτε τὴν Ἑλλάδα).
Μαζὶ μ᾽ αὐτοὺς κατατάσσονται καὶ ὅσοι βουλευτὲς ψήφισαν καὶ θεσμοθέτησαν τὸ γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων, παραδίδοντάς τους κάτι ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκει. Ἀφοῦ οἰκογένεια καὶ γάμος προϋποθέτουν ἄνδρα καὶ γυναῖκα. Ὅλοι αὐτοί, ὅταν ἐμφανίζωνται σὲ ἐκκλησίες σὲ ἐπίσημες ἑορτὲς κλπ., δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ἐμπαίζουν. Ἐμπαίζουν τὴν πίστι, τοὺς πιστοὺς χάριν ἄγρας ψήφων καὶ γιὰ νὰ βοηθήσουν στὴ διασπορὰ τοῦ βδελύγματος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ πλέον ἔχοντας καταπατήσει τὴ συνείδησί τους δὲν αἰσθάνονται καμμία τύψι γι᾽ αὐτὴ τὴν ὑποκρισία. Ζώντας χωρὶς Θεό, δὲν ἔχουν πρόβλημα νὰ ἐμπαίξουν ὅ,τι οἱ ἄλλοι πιστεύουν. Ἂς θυμηθοῦμε, ὅτι ὁ ἀπ. Παῦλος λέει, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ ἀντίχριστος θὰ ἐνθρονιστῇ μέσα στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ ὡς Θεός (Β´ Θεσσ. 2,4). Καὶ οἱ πρόδρομοί του λοιπὸν ἀφόβως παρρησιάζονται μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ ὡς ἐπίσημα πρόσωπα.
Τὸ θέμα εἶνε ἐμεῖς οἱ λεγόμενοι πιστοὶ πῶς θὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουμε; Χλιαρά, ἀδιάφορα; Ἡ Ἀποκάλυψις λέει γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν· «Ἔξω οἱ κύνες» (22,15). Καὶ ἡ Ἐκκλησία ποὺ εἶνε ἡ ἐνσάρκωσις τῆς Βασιλείας ἐπὶ γῆς δὲν πρέπει νὰ πῇ· «Ἐκὰς (μακριά) οἱ βέβηλοι»; Ἐξάλλου τὸ ἴδιο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐλέγχει τὸν ἐπίσκοπο τῆς Περγάμου, ὅτι ἔχει ἐκεῖ «κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν» (Ἀποκ. 2,15).
Ὁ μακαριστὸς π. Αὐγουστῖνος μητροπολίτης Φλωρίνης ἀρνήθηκε νὰ δεχθῇ τὸν τότε Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Χρῆστο Σαρτζετάκη σὲ ναὸ τῆς ἐπισκοπῆς του, γιατὶ εἶχε ὑπογράψει τὸ νόμο γιὰ τὶς ἀμβλώσεις ποὺ ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου τῇ ἐμπνεύσει τῆς Μαργαρίτας εἶχε προωθήσει. Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος σταμάτησε ἔξω ἀπὸ τὸ ναὸ τὸν εὐσεβῆ βασιλέα Θεοδόσιο, τὸν ὁποῖο φοβόταν ἡ οἰκουμένη, γιατὶ εἶχε πνίξει τὴ Θεσσαλονίκη στὸ αἷμα. Εἴθε καὶ ἀπὸ τὴν Ἱ. Σύνοδο νὰ ἀκουστῇ λιονταρίσια φωνὴ ποὺ θὰ στείλῃ τοὺς λαγοὺς νὰ κρυφτοῦν στὶς φωλιές τους.
Πάντως, ἂν ὁ δίκαιος ἀφορισμὸς ποὺ ἔκανε ἕνας λαϊκὸς δὲν μπόρεσε νὰ λυθῇ ἀπὸ ἕναν ἅγιο ἀρχιερέα (βλ. τὸ βίο τοῦ δεσπότη Θεοφάνους στὴ Νέα Σκήτη στὸ Γεροντικὸ τοῦ Ἁγίου Ὄρους), πόσο μᾶλλον θὰ εἰσακουστοῦν οἱ δίκαιοι ἀφορισμοὶ ποὺ ἀκούστηκαν αὐτὲς τὶς μέρες ἀπὸ κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς γι᾽ αὐτοὺς ποὺ ψήφισαν καὶ θεσμοθέτησαν τὴν ἀνομία, ἀνέτρεψαν τὸ εὐαγγέλιο καὶ θέλουν ἔτσι νὰ κάνουν ὅλη τὴν κοινωνία μας! Τὸ νομοθέτημα αὐτὸ θὰ γίνῃ τὸ βάθρο ὥστε ἡ νέα τάξι τοῦ Ἀντιχρίστου νὰ ἐρημώσῃ ὅ,τι ἔχει μείνει ὄρθιο στὴν πατρίδα μας.
Ἀλλὰ ὁ Θεὸς μᾶς περιμένει στὴ γωνία, στὴ στροφή. Ὅταν τὰ πράγματα θὰ στραφοῦν, σὲ μία μεταβολὴ χρόνου. Ἀλλοίμονον σ᾽ ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει φόβο Θεοῦ· «οὐ γάρ ἐστιν αὐτοῖς ἀντάλλαγμα, ὅτι οὐκ ἐφοβήθησαν τὸν Θεόν» (Ψαλμ. 54,20). Θὰ βουλιάξῃ στὰ ἄπατα, ἡ ὀργὴ θὰ εἶνε «ἀνυπόστατος» (βλ. εὐχὴ τοῦ Μανασσῆ στὸ Μέγα Ἀπόδειπνο), χωρὶς σταματημό, χωρὶς νὰ μπορῇ κάπου νὰ πατήσῃ, νὰ ζητήσῃ βοήθεια.