Ἡ σύλληψη καὶ κράτηση τοῦ ὁμολογητῆ χριστιανοῦ καὶ ἡ μετὰ ταῦτα κραυγαλέα σιωπὴ τῶν «ποιμένων» ἀποκαλύπτει τὴν ἀθλιότητα καὶ ἀναξιότητα τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας.
Οὔτε μιὰ ἐπισκοπικὴ φωνὴ διαμαρτυρίας, οὔτε μιὰ δήλωση συμπαράστασης στὸ διωκόμενο μέλος τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε μιὰ ἐπίσκεψη στὸν κρατούμενο πιστὸ ποὺ ἔδωσε τὴν καλὴ ὁμολογία, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἔχει καταντήσει οὐρὰ τῶν πολιτικῶν ἐξουσιαστῶν καὶ τῶν νεοταξιτῶν γενικότερα.
Τοὺς εἴδαμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες νὰ συμμετέχουν σὲ συλλείτουργα-δεσποτικὰ φεστιβὰλ ὅπως ἔχουν προσφυῶς ὀνομασθεῖ ἐξ αἰτίας τοῦ τρόπου ποὺ γίνονται καὶ λόγῳ τῶν ὅσων ἄτοπων λαμβάνουν χώρα σὲ αὐτά, ἀλλὰ τσιμουδιὰ γιὰ τὸ Νεκτάριο καὶ τὴ δίωξή του.
Τοὐλάχιστον μιὰ δήλωση συμπαράστασης στὸ χριστιανὸ αὐτὸ καὶ μιὰ δήλωση καταδίκης καὶ ἀποδοκιμασίας τῆς ὅλης στάσεως τῶν ἀρχῶν σὲ βάρος του δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν;
Τόση πιὰ δουλοφροσύνη ἀπέναντι στὸ ἀντίχριστο Κράτος; Δὲν βλέπουν ὅτι μὲ τὰ καμώματά τους ἔχουν πάρει διαζύγιο ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό;
Δὲν τοὺς νοιάζει κάτι τέτοιο; Δὲν τοὺς συνέχει; Δὲν συγκλονίζεται ἡ ὕπαρξή τους;
Τόση ἀναισθησία πιά;
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ