«Θὰ βρῶ τὴν πίστι ἐπάνω στὴ γῆ;»
(†) γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
Ἡ ἐποχή μας εἶναι καταπληκτικὰ παράλληλη μὲ τὴν ἐποχὴ τοῦ μεγάλου πατρός (=τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας). Ὁ Ἀρειανισμὸς ὑποβόσκει στὴν εὐρωπαϊκὴ θεολογία ἤ, καλύτερα, εἰς τὴν δυτικὴν θεολογίαν. Καὶ ἐπειδὴ ὑποβόσκει αὐτὸς ὁ Ἀρειανισμός –ποτέ δὲν πέθανε ὁ Ἀρειανισμός…–, δὲν τὸ λέγω ἐγὼ δέ, ὄχι μόνο γιατὶ τὸ βλέπομεν καὶ τὸ βλέπετε, τὸ γράφει σὲ ἕνα του βιβλίο καὶ ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς. Ἀπὸ κεῖ ξεπήδησαν οἱ διάφορες σύγχρονες αἱρέσεις καὶ παρεκκλίσεις…
Μεγάλες προδοσίες ἐπιτελοῦνται ἀπὸ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτικὰ πρόσωπα, τοὐλάχιστον εἰς τὸν ὀρθόδοξον χῶρον. Ὅταν Πατριάρχαι, ὀρθοδόξου λαοῦ, μποροῦν νὰ συγκρίνουν καὶ νὰ ἐξισώνουν τὸν Χριστὸν μὲ τὸν Μωάμεθ, πέστε μου ἂν ἡ ἐποχή μας εἶναι δεινή, φοβερή… Πατριάρχαι… Νὰ ἐξισώνουν τὸν Χριστὸν μὲ τὸν Μωάμεθ… Ὅταν κριτήριον συνυπάρξεως θεωρῆται ὁ μονοθεϊσμός, «ἅ», λέει, «καὶ οἱ Ἑβραῖοι μονοθεϊσταὶ εἶναι, καὶ οἱ Χριστιανοὶ μονοθεϊσταὶ εἶναι, καὶ οἱ… Μωαμεθανοὶ μονοθεϊσταὶ εἶναι. Νά λοιπόν, κοινὸν σημεῖον, μονοθεϊσμός. Ἐλᾶτε λοιπόν, νὰ δώσουμε τὰ χέρια καὶ νὰ ἑνωθοῦμε…»…
Πώ πω βλασφημία φοβερή…! Ναί, μονοθεϊσμὸς εἶναι ὁ Χριστιανισμός, ἀλλὰ τὸ ὄνομά του εἶναι Πατήρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἐάν, κύριοι, ἀρνεῖστε τὸ τριαδικὸν τῆς θεότητος, δὲν ἔχετε οὐδεμίαν σχέση μὲ τὸν χριστιανισμό.
Παίρνω τὸν μωαμεθανισμό, γιατὶ εἶναι στὸ προσκήνιον καὶ στὴν ἐπικαιρότητα ὁ μωαμεθανισμός– προσέξετε, φοβερὸς ἐχθρός… Ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτοὶ ὁ φοβερὸς ἐχθρός, φοβεροὶ ἐχθροὶ εἶναι, ἀγαπητοί, ἐκεῖνοι οἱ ἀξιωματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας ποὺ βλέπουν καὶ ζυγίζουν καὶ μετροῦν τὰ πράγματα μὲ τὸν τρόπον ποὺ σᾶς ἀνέφερα.
Ὅταν λοιπὸν ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ (γιατὶ αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα νὰ ἑνωθοῦμε δὲν λέγεται παρὰ –τὸ ξέρετε ὅλοι σας– Οἰκουμενισμός) ἤδη προχωρεῖ ἀκάθεκτος χωρὶς πλέον νὰ ἐρωτᾶται ὁ λαός, ἐρωτοῦμε: «Τί γίνεται;». Ὅταν ὁ Χριστιανισμὸς ἐξέπεσε σὲ διπλωματία… Τί θὰ πεῖ «διπλωματία»; Ἡ δυνατότητα τοῦ συμβιβασμοῦ… Αὐτὸ λέγεται διπλωματία. Ὁ Χριστιανισμὸς ὅμως μπορεῖ νὰ περιπέσει εἰς τὴν διπλωματία; Ὑπάρχει περίπτωσις συμβιβασμοῦ μὲ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου τούτου; Εἶναι δυνατὸν ποτέ; Ὅταν τὸ εὐαγγελικὸν ἦθος –ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά– διαρκῶς καὶ ἁλματωδῶς ἐκκοσμικεύεται, μιὰ καινούργια ἠθικὴ ἤδη προβάλλεται· ὄχι ἡ εὐαγγελική, ἄλλη ἠθική, κοσμικὴ ἠθική, στὴν ὁποία δυστυχῶς ὑπηρετοῦν καὶ ἀξιωματοῦχοι τῆς Ἐκκλησίας… Ἕνα πρόσφατο θὰ σᾶς ἔρθει στὸ μυαλὸ ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ σᾶς λέω.. Καὶ γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὴ γλῶσσα τοῦ Κυρίου ποὺ θέτει ὑπὸ ἐρώτησιν τὴν ὕπαρξη τῆς πίστεως – τῆς ἀκεραίας πίστεως, στὸν δεύτερο ἐρχομό Του, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος: «Ναί, Ἐγὼ θὰ ᾽ρθῶ, θέμα δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ, πρόβλημα δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ, τὸ πρόβλημα εἶναι δικό σας. Ὅταν Ἐγὼ θὰ ἔλθω, θὰ βρῶ τὴν πίστη ἐπάνω εἰς τὴν γῆν;». Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα, δικό μας πρόβλημα.
Ἢ ἐκεῖνο ποὺ λέγει ὁ Παῦλος – γράφει στὸν Τιμόθεο· «Τοῦτο δὲ γίνωσκε (αὐτὸ νὰ γνωρίζεις), ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί (καιροὶ δύσκολοι)· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι (αὐτὴ ἡ φιλαυτία εἶναι τὸ μεγάλο κεφαλάρι ποὺ γεννάει ὅλα τὰ πάθη, ὅλες τὶς κακίες καὶ ὅλες τὶς κοινωνικὲς ἀναστατώσεις), φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι (δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι θὰ εἶναι περισσότερο φιλήδονοι· βλέπετε, ἰδίως στὴ νεολαία μας, πῶς προχωρᾶ ἡ φιληδονία, ἀντὶ νὰ προχωρᾶ ἡ φιλοθεΐα, δηλαδὴ τὸ νὰ εἶναι οἱ νέοι μας φιλόθεοι;), ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας (μπορεῖ νὰ ξέρουνε πολλὰ πράγματα), τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (θὰ ἔχουν ὅμως ἀρνηθεῖ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος).
Τότε ἐμεῖς, ποὺ μελετᾶμε τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία, ἀγαπητοί μου, τοῦ μεγάλου πατρὸς Ἀθανασίου ποὺ σήμερα τιμᾶμε τὴ μνήμη του, τί πρέπει νὰ κάνομε; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι παράλληλοι οἱ καιροί;
Ἀγαπητοί. Οἱ καιροὶ οὐ μενετοί, δὲν περιμένουν…
(ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μὲ θέμα: Οἱ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ [18-1-1998] ἀπομαγνητοφώνηση καὶ ἠλεκτρονικὴ ἐπιμέλεια κειμένου: Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος, – σ.τ.σ.· μὲ ἐλάχιστες ἀλλαγὲς στὴν στίξι καὶ ὑπογραμμίσεις)