«Ἀνάθεμα τὴν ὥρα ποιός ὁρίζει ἐδῶ τὸ ἀνάποδο βαφτίζει καὶ τὸ λέει σωστό» (Ἐλύτης)
Ἀφοῦ τὸ… διακαές τους πάθος εἶναι τὰ παιδιὰ καὶ ὁ διακαέστατος πόθος τους νὰ μποῦν στὰ σχολεῖα τὰ «οὐράνια τόξα» καὶ ἡ γήινη λόξα, προτείνω τὴν ἑπόμενη φορὰ νὰ διαβαστεῖ σὲ μαθητές, ὄχι κάποιο χριστουγεννιάτικο ἢ πασχαλινὸ παραμύθι ἀπὸ κάποιο ἐξωτικὸ «ντρὰγκ κουίν», ἀλλὰ ἕνα παραμύθι τοῦ Αἰσώπου. Νὰ σταθεῖ ὁ καθηγητὴς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του καὶ νὰ ἀναγνώσει εὐκρινῶς καὶ εὐθαρσῶς τὴν γνώμη τοῦ ἀθάνατου, ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ παρανοϊκὰ καὶ κρανιοκενῆ ποὺ σαβανώνουν τὴν ὡραία μας ἑλληνικὴ ἀτιμόσφαιρα.
Παραθέτω, ἐν πρώτοις, τὸ κείμενο στὸν ἀειφεγγῆ προγονικὸ λόγο καὶ κατόπιν τὴν ἀπόδοσή του στὴν νεοελληνική. (Ζητῶ συγνώμη γιὰ τὴν ἐπιλογή, ἴσως δὲν εἶναι καὶ ἡ εὐπρεπέστερη, ἀλλὰ ἀφοῦ μᾶς ἀρέσουν τὰ παραμύθια, ἂς ἀκουστεῖ καὶ κάτι διαφορετικὸ τῆς «διαφορετικότητας»). Οἱ μῦθοι, ὅπως διαβάζω στὴν εἰσαγωγὴ τῆς ἔκδοσης ποὺ χρησιμοποιῶ, «ἐκθειάζουν τὶς ἀξίες τῆς ἐποχῆς τους καὶ ἐξυμνοῦν τὶς ἀρετὲς τῆς λαϊκῆς σοφίας» («Αἴσωπος, μῦθοι», ἐκδ. «ΕΞΑΝΤΑΣ», σελ. 27).
Τίτλος: «Ζεὺς καὶ αἰσχύνη».
«Ζεὺς πλάσας τοὺς ἀνθρώπους τὰς μὲν ἄλλας διαθέσεις εὐθὺς αὐτοῖς ἐνέθηκε, μόνης δὲ αἰσχύνης ἐπελάθετο. Διόπερ ἀμηχανῶν πόθεν αὐτὴν εἰσαγάγῃ, ἐκέλευσεν αὐτὴν διὰ τοῦ ἀρχοῦ εἰσελθεῖν. Ἡ δὲ τὸ μὲν πρῶτον ἀντέλεγε καὶ ἀνηξιοπάθει. Ἐπεὶ δὲ σφόδρα αὐτῇ ἐπέκειτο, ἔφη· ‟Ἀλλ᾽ ἔγωγε ἐπὶ ταύταις ταῖς ὁμολογίαις εἴσειμι ὡς, ἂν ἕτερόν μοι ἐπεισέλθῃ, εὐθὺς ἐξελεύσομαι”. Ἀπὸ δὴ τούτου συνέβη πάντας τοὺς πόρνους ἀναισχύντους εἶναι.
Τούτῳ τῷ λόγῳ χρήσαιτο ἂν τίς πρὸς ἄνδρα μάχλον».
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι τοὺς ὑπ᾽ ἔρωτος κατεχομένους ἀναισχύντους εἶναι συμβαίνει.
«Ὅταν ἔπλασε ὁ Δίας τοὺς ἀνθρώπους, ἔβαλε ἀμέσως μέσα τους διάφορες ψυχικὲς ἀρετὲς καὶ ἰδιότητες καὶ ξέχασε μόνο τὴν ντροπή. Ἐπειδὴ δὲν ἤξερε ἀπὸ ποῦ νὰ τὴν εἰσαγάγει καὶ αὐτήν, τὴν διέταξε νὰ εἰσέλθει ἀπὸ τὸν πισινό. Ἐκείνη κατ᾽ ἀρχὰς διαφωνοῦσε καὶ ἔλεγε ὅτι δὲν τῆς ἀξίζει τέτοια μεταχείριση. Ἐπειδὴ ὁ Ζεὺς ἐπέμενε σφόδρα, τοῦ εἶπε: “Θὰ εἰσέλθω μόνο μὲ τὴν συμφωνία ὅτι, ἂν μπεῖ ἀπὸ ἐκεῖ τίποτε ἄλλο μετὰ ἀπὸ μένα, ἐγὼ ἀμέσως θὰ ἐξέλθω”. Γι᾽ αὐτὸ ἀπὸ τότε καὶ ὕστερα ὅλοι οἱ πόρνοι εἶναι ἀναίσχυντοι».
Ὁ μῦθος αὐτὸς μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιά… «μάχλον» (μάχλος = λάγνος, ἀσελγὴς καὶ ἀκόλαστος κατὰ τὸ Λεξικὸ τοῦ Δημητράκου).
Ἄς διαβαστεῖ, λοιπόν, τὸ κείμενο μὲς στὶς σχολικὲς αἴθουσες, τὸ ὁποῖο οὔτε προκλητικὸ εἶναι οὔτε ὁμοφοβικό. Εἶναι ἕνα λογοτεχνικὸ κείμενο, ποὺ «ἐκθειάζει ἀξίες», γραμμένο ἀπὸ κλασσικὸ συγγραφέα, παγκοσμίου ἀναγνωρίσεως. «Σχολεῖο ἀνοιχτὸ στὴ ζωὴ» λέει τὸ ἐπίκαιρο σύνθημα.
Ζοῦμε σὲ ἐλεύθερη, εὐρωπαϊκὴ καὶ δημοκρατικὴ χώρα ἐξάλλου. Ἄν ὑπάρξει «θύελλα – ἢ καταιγίδα ἢ ὑδρολαίλαπας – ἀντιδράσεων», θὰ ποῦμε ὅτι εἶναι δηλώσεις μίσους, μισαλλοδοξίας καὶ φασισμοῦ καὶ ὅτι εἴμαστε ὑπὲρ τῆς ἰσονομίας καὶ ἰσηγορίας, ὅπως ἀνέφερε καὶ ὁ βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιαννούλης, ποὺ τίμησε καὶ λάμπρυνε μὲ τὴν παρουσία του τὴν ἐκδήλωση γιὰ τὰ παιδιὰ τῆς προσχολικῆς ἡλικίας καὶ τοὺς προστάτες γονεῖς καὶ κηδεμόνες τους.
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς